पान्चाली(कविता)

कुरुक्षेत्रकी पान्चाली

सोचेथेँ 'पाँच पतिकी पत्नी विवस त कहिले हुन्न'
तर पान्चाली म
जुवाको खालमा थापिएँ सुनका टुक्राझैँ
मेरो प्राणको कुनै अर्थ भएन
पत्नीलाई दाशीसमान बेच्न खोज्दा
कसैले धर्मराजलाई अनधिकार भनेन ।
कुरुसभामा नंग्याइएँ म
रक्षा गरेन कसैले
गुहार मागेथेँ आर्तनाद गरि
सुनेन पनि कसैले
बेचिएकी मलाई
 नंग्याइएकी मलाई
विवस र आर्त मलाई
हेरी रहे मेरा पाँच पतिहरू ।
बाँचेकी छु त तिम्रै कारणले, कृष्ण पृयतम !
तिमी आई वस्त्र नओडाएको भए
तिमीले आफ्नो अँगालोमा नसुम्सुम्याएको भए
सधैँ रक्षा गर्ने वचन नदिएको भए
त्यही क्षण मर्ने थिएँ म
 त्यही क्षण मेटिने थिएँ म ।