कविता (निर्दोष मृत्यु)

निर्दोष मृत्यु

(डेकेन्द्र थापाजस्तैहरूको सम्झनामा)

जुनकिरी छरिए झैँ छरिएका आँखाहरू

नानी मरेकी एक्ली आमा रोए झै 'हुक्कहुक्क' आवाज

हुँडार हुल घेर्दैछन् शिकारलाई ।

प्रत्येक हुँक्कहुँक्कमा आक्रमणको दुन्दुभी छ,

प्रत्येक आँखाको झिम्कोमा मृत्युको निम्तो छ

र त्यो निरिह पाठो

न सामर्थ्य छ लड्न सक्ने

न बाटो छ भाग्न सक्ने

केवल आमा सम्झेर म्याँ गर्छ,

च्याँ गर्छ ।

थाहा छ उसलाई -

निचोरिने छ घाँटी, चिथोरिने छ छाती

टुक्राटुक्रा लुछिने छ मासु

तैपनि आशामा छ ऊ -

कोही न कोही त अघि सर्ला

कसै न कसैले त रक्षा गर्ला ।

आयो सिंह तर धेरै ढिलो आयो

सिङ र भुत्ला साक्षी पायो;

गर्जदै सोध्यो उसले ‍- "किन मार्‍यौ यसलाई ?

निर्धो पाठोले के पेट भरियो त सबैको ?"

हुक्कहुक्क गर्दै नाइके आयो

छाती फुलाई जवाफ लायो -

"पाठो भयो त के भयो र ?

मासो त मासु हो ।

सबैले बाँडीचुँडी खायौँ

यही नै हाम्रो समानता हो ।"

हुँडार, सिंह लेनदेन भयो

सिंहले पनि माफी दियो

बिर्से दिए फेरि सबैले -

त्यहाँ कुनै पाठो थियो ।

रामप्रसाद दाहाल

जोरपाटी - १

काठमाडौ

२०६९ माघ ६