दुई कविता

माया अघोरी जिउदै रह्यो

सुन्यौ ! मेरी प्रेमिका आज

आइछन् राति ज्योति बनेर

अँध्यारो मेरो कोटरीभित्र

साथ सबैका आँखा छलेर ।

तप्त स्पर्शले छुदै भनिन् -

"नभेटेको जुग नै भयो

मन त मारे तैपनि किन हो ?

माया अघोरी जिउदै रह्यो ।

कैयौँ आए छोएर गए

कैयौँ आए भोगेर गए

जलगंगा ठाने सबैले

पाप ममा पोखेर गए;

पाएँ पनि सबै मैले

मन सधैँ नै रित्तै भयो

मन त मारे तैपनि किन हो ?

माया अघोरी जिउदै रह्यो ।

सधैँ साझा पिडा हाम्रो

भागमा तिम्रो सारेकी थिएँ

सुख जति मेरो आफ्नै ठानी

आफ्नै पोल्टा पारेकी थिएँ

फर्कने न कुनै चाह भयो

न भेट्ने आश खास थियो

मन त मारे तैपनि किन हो ?

माया अघोरी जिउदै रह्यो ।

झट्ट अर्को मनले सम्झ्यो

विदाइ त हुनै पर्ला

कुनै दिन त साथ थियो

पालोपैचो गर्नै पर्ला

त्यसैले नै भेट्न आएँ

त्यसैले नै भेट्न पाएँ ।

तिमी बिना त जीवन मेरो

सधैँ सधैँ नै खल्लो भयो

मन त मारे तैपनि किन हो ?

माया अघोरी जिउदै रह्यो ।"

घच्घच्यायो कसैले मलाई

छिटो मिठो मुस्कान दिइन्

मेरो सामु कुहिरो जस्तै

क्षणमा नै ती अलप भइन् ।

आँखा खुले बहिनी सामु

नयन उसका स्निग्ध थिए

शुन्यमा झैँ उसले बोली -

"सखारै उनी आज गइन रे ।"

 २०६९ फाल्गुण २२

उनी

अन्यमनस्क उनका चेतनाहरू

अनभ्यस्त उनका आँखाहरू

बारीका डिलमा फूलेका फूल नदेखेर

नचिनेर

वन वन चहारी रहिछन्

सौन्दर्य र सुवास खोजेर र

पलाँस तानी रहिछन् कहीँसौन्दर्य पाएँ भनेर

उनिउँ समाती रहिछन् कहीँ सुवास भेटेँ भनेर ।

धमिलो दृष्टिदोषले देखिदैन आफ्नो अनुहार

समयको ऐनामा र

अतितको धमिलो छायाँसँगै रमाई रहिछन्

भत्किएको चिहानमाथि फूल ओछ्याएर

अतितको पूनर्जीवनको छन् उनी आशामा

र अगाडिको चिसो पानी पिउन छोडेर

अतितको शीतले तिर्खा मेटाउन खोज्छिन् उनी ।

लोकलज्जा भन्दै दबाउदी छन् खुशीका चाहना

मर्यादा भन्दै सीमित छन् आफैँभित्र

बैँस ढल्दै जाँदो छ, रूप गल्दै जाँदो छ

समय पर्दा हाल्दै छ पत्रपत्रमा

र कोर्दैछ बुढौतीका धर्काहरू ।

खुल्दैनन् तैपनि आँखा

बुझ्दैन तैपनि चेतना

बारीका डिलमा फूलेका फूल नदेखेर

नचिनेर

वन वन चहारी रहिछन्

सौन्दर्य र सुवास खोजेर र

पलाँस तानी रहिछन् कहीँ सौन्दर्य पाएँ भनेर

उनिउँ समाती रहिछन् कहीँ सुवास भेटेँ भनेर ।

जोरपाटी, काठमाडौ

२०६९ फागुन २५